.jpg)
លោកមឿន ឈានណារិទ្ធ កំពុងបង្ហាត់បង្រៀនសិស្សក្រីក្រក្នុងថ្នាក់រៀននៅក្រោមផ្ទះរបស់លោក។ រូប សហការី
កំពង់ចាមៈ សាលាភាសាអន្តរជាតិ ១ នៅស្រុកកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម ដែលផ្ទុះការចាប់អារម្មណ៍ពីសំណាក់អ្នកប្រើប្រាស់បណ្ដាញសង្គម នាពេលថ្មីៗនេះ គឺជាសាលារបស់លោក មឿន ឈានណារិទ្ធ សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសារព័ត៌មាន ដែលប្រឡូកក្នុងវិស័យសារព័ត៌មានចាប់តាំងតែពីឆ្នាំ ១៩៩២។
ជារឿយៗ លោកសាស្ត្រាចារ្យតែងបង្ហោះនូវរូបភាពក្មេងៗនៅទីជនបទដែលបានចូលរៀននៅសាលា ដែលលោកបានដាក់ឈ្មោះថា «សាលាភាសាអន្តរជាតិបូរ៉ុមបូរាណ (Borom Borann International Language School-BBILS)»។
តាមរយៈរូបភាពដែលលោកបានបង្ហោះ គេអាចឃើញក្មេងៗដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកងមាស សប្បាយចិត្តឥតឧបមា ក្នុងការបានរៀនភាសាបរទេសដោយអស់ប្រាក់តិចតួច ខណៈពេលដែលពួកគេភាគច្រើន មិនមានលទ្ធភាពក្នុងការបង់ប្រាក់ច្រើនសម្រាប់រៀននោះឡើយ។
បើតាមលោក មឿន ឈានណារិទ្ធ ដែលជានាយកសាលាភាសាអន្តរជាតិបូរ៉ុមបូរាណ ឱ្យដឹងថា សាលាតូចមួយនេះ ទើបតែត្រូវបានបង្កើតឡើងប្រមាណ ១ ខែកន្លងទៅប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺនៅថ្ងៃទី ១២ ខែធ្នូ ឆ្នាំ ២០២២។ ត្រឹមតែរយៈពេលខ្លីនេះ លោកគ្រូបានទទួលសិស្សចំនួន ៤០ នាក់ ហើយលោកក៏រំពឹងថា នឹងអាចកើនដល់ ១០០ នាក់ នៅរយៈពេល ៣ ខែខាងមុខ។
ចំពោះមូលហេតុនៃការបង្កើតសាលាភាសានេះឡើង លោកបានប្រាប់ឱ្យដឹងថា៖ «គឺដើម្បីជួយកុមារក្រីក្របានរៀនភាសាអង់គ្លេស ដូចកុមារមានជីវភាពធូរធារដទៃទៀត...ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំសង្កេតឃើញកុមារក្រីក្រ លួចមើលកុមារមានជីវភាពធូរធារស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានឡើងជិះឡានទៅរៀននៅសាលាភាសានៅទីប្រជុំជន»។
លោកសាស្ត្រាចារ្យបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់ជាកុមារក្រីក្ររស់នៅមណ្ឌលកុមារកំព្រា និងជាកុមារលក់ផ្កា ហើយបានតស៊ូរៀនសូត្រ រហូតដល់មានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះផ្នែកភាសា និងជំនាញសារព័ត៌មាន ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ឃើញកុមារក្រីក្រ ខំប្រឹងតស៊ូកសាងជីវិតដូចខ្ញុំ កាលពីនៅកុមារភាពដែរ»។
លោក មឿន ឈានណារិទ្ធ មានគម្រោងបង្រៀនសិស្ស ៣ វេន គឺពេលព្រឹក ពេលរសៀល និងពេលយប់ ប៉ុន្តែដោយសារបច្ចុប្បន្ននេះ លោកបង្រៀនសិស្ស ១ ថ្នាក់ តែក្នុងពេលរសៀលសិន ហើយលោកនឹងបែងចែកតាមវេនទាំង ៣ ពេលសិស្សចូលរៀនសាលារដ្ឋវិញ។ លោកបន្ថែមផងដែរថា៖ «បន្ទាប់ពីសិស្សធំៗរៀនបាន ១ ឆ្នាំ ខ្ញុំនឹងបណ្តុះបណ្តាលពួកគេឱ្យក្លាយជា គ្រូភាសាថ្នាក់ដំបូង ដើម្បីពួកគេអាចរកកម្រៃទ្រទ្រង់ជីវភាពបណ្តើរ និងរៀនបណ្តើរ»។
នៅពីក្រោមផ្ទះឈើដែលមានកម្ពស់សមល្មម លោកបានរៀបជាតុឈើសម្រាប់សិស្សសរសេរ មានកៅអីជ័រសម្រាប់អង្គុយ មានក្ដារខៀនចំនួន ២ ខាងមុខ។ សិស្សដែលកំពុងរៀន ជាកុមារវ័យចម្រុះ ដែលរាប់ចាប់តាំងពីថ្នាក់ដំបូងតទៅ។ ក្រៅពីម៉ោងសិក្សា ទីធ្លាផ្ទះរបស់លោកគ្រូ បានក្លាយជាទីធ្លាសម្រាប់ក្មេងៗរត់លេង ប្រឡែងគ្នាយ៉ាងមមាញឹកផងដែរ។
តាមរយៈទិដ្ឋភាពទាំងនេះ សប្បុរសជនមួយចំនួន ក៏បានបរិច្ចាគថវិកា ក៏ដូចជាសម្ភារសិក្សាផ្សេងៗជូនទៅដល់សាលាភាសារបស់លោកសាស្ត្រាចារ្យ មឿនឈានណារិទ្ធផងដែរ។ លោកសាស្ត្រាចារ្យ បានបង្ហាញនូវសេចក្ដីរីករាយដែលមានសប្បុរសជនបានជួយឧបត្ថម្ភថវិកាដល់សាលាភាសាជាបន្តបន្ទាប់ ដែលបង្កលទ្ធភាពឱ្យលោកអាចទិញតុ កៅអី ក្តារខៀន សៀវភៅ និងសម្ភារសិក្សាបន្ថែមទៀត។
ម្យ៉ាងទៀត លោកបានយកកម្រៃបន្តិចបន្តួច ដើម្បីជួលគ្រូជំនួយមួយចំនួនផងដែរ ខណៈ ដែលសាលាភាសាផ្សេងៗនៅទីប្រជុំជនយកកម្រៃពីសិស្សក្នុង ១ ខែប្រមាណពី ១០ ដុល្លារទៅ ១៥ ដុល្លារក្នុងសិស្ស ១ នាក់ ចំណែកសាលាភាសារបស់លោកយកកម្រៃត្រឹម ២ ដុល្លារកន្លះ ឬស្មើនឹង ១ ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះក្នុង១ខែ។
លោកថា៖ «ប្រសិនបើមានការជួយឧបត្ថម្ភសមរម្យបន្ថែមទៀត សាលានឹងសង់ថ្នាក់រៀនអំពីឈើបន្ថែមទៀត នៅពេលដែលចំនួនសិស្សកាន់តែកើនឡើង»។
សម្រាប់ការបង្រៀនក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ លោកមឿន ឈានណារិទ្ធ ដែលមានជំនាញផ្នែកសារព័ត៌មានថ្លែងថា លោកកំពុងជួបប្រទះនឹងបញ្ហាមួយចំនួនដូចជាថ្នាក់រៀនមានតែមួយ ស្របពេលដែលសិស្សមានចំនួនច្រើនពី ១ ថ្ងៃទៅ ១ ថ្ងៃ។
ចំណែកឯគ្រូជំនួយក៏ពិបាកនឹងរកដោយសារ តែគ្រូដែលមានជំនាញពិតប្រាកដត្រូវមានប្រាក់ប្រចាំខែថ្លៃដូច្នេះសម្រាប់ពេលនេះលោកជាអ្នកបង្រៀនតែម្នាក់ឯងសិន។ ជាមួយគ្នានេះដែរ សាលារបស់លោកក៏មិនមានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ សម្រាប់ដឹកសិស្សដែរ ដែលនេះក៏ជាបញ្ហាផងដែរ ដោយលោកថា មានសិស្សមួយចំនួនមានផ្ទះនៅឆ្ងាយពីសាលា ហើយពួកគេខំស្កាត់មករៀន នៅសាលារបស់លោក។ លោកឈានណារិទ្ធ បច្ចុប្បន្ន ជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសារព័ត៌មាននៅសាកលវិទ្យាល័យកម្ពុជា។
លោកធ្លាប់ធ្វើការនៅកាសែត ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ រយៈពេល ៤ ឆ្នាំ គឺពីឆ្នាំ ១៩៩២ ដល់ ១៩៩៥ មុននឹងក្លាយជាគ្រូបណ្តុះបណ្តាលជំនាញសារព័ត៌មាននៅវិទ្យាស្ថានកម្ពុជាសម្រាប់ការសិក្សាផ្នែកសារព័ត៌មាន ដែលលោកបានបណ្តុះបណ្តាលអ្នកសារព័ត៌មានចំនួន ៨ ឆ្នាំ រហូតដល់ឆ្នាំ ២០០៣។
ចាប់ពីឆ្នាំ ២០១០ មកលោកបានធ្វើជាសាស្ត្រាចារ្យសារព័ត៌មាន នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ សាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រ ហើយដែលបច្ចុប្បន្ននៅសាកលវិទ្យាល័យកម្ពុជា។លោកក៏ធ្លាប់ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសតាំងពី ៣៥ ឆ្នាំមុន ហើយបានដកខ្លួនមកធ្វើជាអ្នកសារព័ត៌មានវិញ ប៉ុន្តែកាលពី ៦ ខែមុន លោកបានលាឈប់ពីអាជីពសារព័ត៌មាន តែលោកនៅតែបន្តបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញសារព័ត៌មានដដែល និងបានត្រឡប់ទៅរៀបចំដំណើរការបង្រៀនភាសាបរទេសនៅស្រុកកងមាសនេះ។ សាស្ត្រាចារ្យវ័យ ៥០ ឆ្នាំប្លាយរូបនេះនិយាយថា ៖ «ជាការពិត ជួយឱ្យមនុស្សមានធនធាន យើងចាំបាច់ត្រូវកសាងធនធានមនុស្សជាមុនសិន»៕
