លោក ង៉ូវ ឈីវ និងក្មេងៗក្នុងថ្ងៃខួបកំណើតវ័យ ៧៦ ឆ្នាំរបស់លោក។ រូប RDE
ភ្នំពេញ: នៅបរិវេណផ្ទះបាយកុមារ ឬ Les Restaurants des Enfants កុមារតូចៗជាច្រើនឈរតម្រង់ជួររង់ចាំទទួលនំអន្សមពីលោក ង៉ូវ ឈីវ អំឡុងពេលប្រារឰខួបកំណើត ៧៦ ឆ្នាំរបស់លោក។
ជីវិត និងការងាររបស់លោក ឈីវ តំណាងឱ្យមរតកដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់នៃក្តីមេត្តា ភាពធន់ និងការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះអនាគតរបស់កុមារកម្ពុជា ដោយធានាថាពួកគេមានឱកាសរស់នៅប្រកបដោយសុខភាពល្អ ការអប់រំកាន់តែច្រើន និងការរស់រានសុខដុម។
កុមារម្នាក់ៗរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ បើកភ្នែកធំៗដោយក្តីរំពឹង មិនមែនគ្រាន់តែញ៉ាំបាយអាហារ និងនំឆ្ងាញ់ជាប់ចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ការយកចិត្តទុកដាក់ដែលលោក ឈីវ ផ្ដល់ឱ្យពួកគេថែមទៀត។ ជាមួយបេសកកម្មលុបបំបាត់ភាពអត់ឃ្លាននិងភាពល្ងង់ខ្លៅ បុរសសក់សរូបនេះ បានចំណាយពេលជាង ៣ ទសវត្សរ៍ដើម្បីធានាថាកុមារគ្រប់រូបដែលទៅដល់ទីនោះទទួលអាហារការអប់រំ និងឱកាសផ្សេងៗ។
លោកបានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «គោលបំណងធំក្នុងការបង្កើតផ្ទះបាយកុមារនេះ គឺចង់ឱ្យកុមារដែលហូបមិនឆ្អែតបានទទួលអាហារគ្រប់គ្រាន់ ហូបឆ្អែត ហើយកុមារអត់បានទៅរៀន បានទៅរៀនទៀងទាត់។ យើងចង់ឱ្យគេចេះអាន ចេះសរសេរ។ កុំឱ្យគេឆ្លងគ្រឿងញៀន»។
កញ្ញា តូច ស្រីកែវ អាយុ ២១ ឆ្នាំ ជាអតីតកុមារដែលខ្វះខាតខ្លាំងមុនពេលស្គាល់ផ្ទះបាយកុមារ ហើយយុវតីរូបនេះបានចូលរួមជាមួយអង្គការនេះក្នុងឆ្នាំ ២០១០ ជាឆ្នាំដំបូងនៃការបើកដំណើរការផ្ទះបាយកុមារ។ ជីវភាពគ្រួសារជួបការលំបាក ដែលគ្មានលទ្ធភាពចូលរៀនកុមារភាគច្រើនទៀត ហើយពេលមកដល់ផ្ទះបាយកុមារ ស្រីកែវ មានឱកាសបានហូប បានលេងស្គាល់សមាជិកគ្រួសារផ្ទះបាយកុមារ។
កញ្ញានិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានភាពកក់ក្ដៅ ដែលបានជួបបងៗ ជាពិសេស បានជួបលោកតា ង៉ូវ ឈីវ ជាប្រធានអង្គការផ្ទះបាយកុមារ។ គាត់បានជួយជ្រោមជ្រែងទាក់ទងការសិក្សាខ្ញុំ ក៏ដូចជាផ្ដល់ស្បៀងអាហារដល់គ្រួសារខ្ញុំ ទើបធ្វើឱ្យខ្ញុំបានធំធាត់ លូតលាស់ល្អដល់សព្វថ្ងៃ។ បច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំបន្ដការសិក្សាដល់ឆ្នាំទី ៣ នៃសាកលវិទ្យាល័យច្បាប់ ជាមួយមុខវិជ្ជាផ្នែកច្បាប់ និងឆ្លៀតពេលធ្វើការផងដែរ»។
មុនពេលចេញទៅធ្វើការកញ្ញា ស្រីកែវ ចំណាយពេលវេលាជួយកិច្ចការនៅអង្គការនិងប្ដេជ្ញាចិត្ដបន្ដជួយអង្គការជាការតបស្នងនូវទីកន្លែងដែលផ្ដល់ស្បៀងអាហារ ចំណេះដឹងដល់ខ្លួន។ ជាអ្នកកាន់គម្រោងមួយនៃសាខាផ្ទះបាយកុមារជ្រោយចង្វារ ដោយធ្វើការជាមួយកុមារ ១២០ នាក់ យុវតីរូបនេះ បាននិយាយថា គម្រោងនេះបានផ្ដល់ស្បៀង និងសម្ភារសិក្សាឱ្យកុមារទាំងនោះ ១ សប្ដាហ៍ម្ដង។
យុវតីរូបនេះបានប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្ដិ៍ថា៖ «ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានផ្ដាស់ប្ដូរនៅពេលខ្ញុំបានស្គាល់ផ្ទះបាយកុមារ។ ពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលរំពឹងថា បានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់អីទេ ដោយសារយើងអត់ យើងគ្រាន់តែគិតថា ធ្វើម៉េចឱ្យតែមានបាយហូប។ ប៉ុន្ដែឥឡូវ យើងអាចមានអាហារហូបគ្រប់គ្រាន់ហើយក៏អាចមានឱកាសដល់សព្វថ្ងៃក៏ដោយសារផ្ទះបាយកុមារ»។
ក្រោយពីរងការបំផ្លិចបំផ្លាញនៃរបប ប៉ុល ពត ដំណើរជីវិតរបស់លោក ឈីវ ក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំនិងជាអាណាព្យាបាលកុមារក្រីក្រ បានចាប់ផ្ដើមជាថ្មី។ បន្ទាប់ពីបានស៊ូទ្រាំនឹងការងារពលកម្មដោយបង្ខំ និងការជម្លៀសលំនៅឋាន លោកបានបន្តចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការបង្រៀននៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយទីបំផុតបានក្លាយជានាយកសាលាបឋមសិក្សាជ័យជំនះ។
ការលះបង់របស់លោក ឈីវ បានពង្រីកហួសពីកម្រិតនៃថ្នាក់រៀន ដែលនាំឱ្យលោកក្លាយជាអ្នកដឹកនាំសមាគមកុមារអាស៊ី (ASPECA) និងការបង្កើតអង្គការផ្ទាល់ខ្លួន។
ការលះបង់របស់លោក ឈីវ ចំពោះការអប់រំ
ជាអ្នកស្រុកខេត្ដតាកែវ លោក ឈីវ ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនតាំងពីសម័យ លន់ នល់ និងផ្អាកអំឡុងរបបប៉ុលពត មុនពេលវិលមកអាជីពក្នុងវិស័យអប់រំឡើងវិញក្នុងសម័យសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតកម្ពុជានៅឆ្នាំ ១៩៧៩។
លោកនិយាយថា៖ «កាលសម័យ លន់ នល់ យើងភៀសខ្លួនមករស់នៅភ្នំពេញ និងរស់នៅភ្នំពេញជាប់រហូត។ ពេលសម័យ ប៉ុល ពត យើងត្រូវបានបញ្ជូនទៅស្រុកវិញមុនពេលបន្ដបញ្ជូនទៅខេត្ដបាត់ដំបង ប៊ិះស្លាប់ ប៊ិះរស់ រហូតដល់ថ្ងៃទី ៧ មករា យើងត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ និងមកបង្រៀននៅភ្នំពេញ»។ បង្រៀនបាន ៦ ឆ្នាំ លោក ឈីវ ត្រូវបានតែងតែជានាយករងនៃសាលាបឋមសិក្សាជ័យជំនះ ក្នុងសង្កាត់បឹងកេងកង ៣ ខណ្ឌបឹងកេងកង និងបន្ដកាន់តំណែងនាយកសាលាបឋមសិក្សានេះ។
បេសកកម្មជួយកុមារលើអាហារូបត្ថម្ភ និងការអប់រំបានចាប់ផ្ដើមតាំងពីលោកធ្វើជានាយករងសាលាបឋមសិក្សាជ័យជំនះ លោកក៏ជាប្រធានអង្គការ អង្គការកុមារអាស៊ីអាស្ពេកា (ASPECA) (Cite'Etudiants "EnfantsD'Asie ASPECA")។ ក្នុងកិច្ចការចិញ្ចឹមបីបាច់កុមារនិងកសាងសាលារៀន នៅបឋមសិក្សាជ័យជំនះ ប្រធានអង្គការអាស្ពេកា ប្រចាំកម្ពុជា បានពង្រីកសក្ដានុពលជួយដល់សាលាផ្សេងៗក្នុងរាជធានី។
លោកនិយាយថា៖ «យើងជួយដល់កុមារដូចជាសម្ភារសិក្សា សម្ភារអនាម័យ សម្លៀកបំពាក់ និងស្បៀងនៅគ្រប់ខេត្ដ-ក្រុងទាំងអស់លើកលែងតែខេត្ដមួយចំនួន ដូចជា កោះកុង ព្រះវិហារ រតនគិរី ដែលនៅឆ្ងាយៗ យើងទៅអត់ទាន់ដល់ និងមានអង្គការដទៃបាននិងកំពុងតែធ្វើ»។
នៅទីនោះ កុមារទទួលបានសាលារៀន ផ្ទះបាយកុមារ និងមណ្ឌលកុមារកំព្រា ដែលចំនួនកុមារទទួលជំនួយពីប្រធានអង្គការរូបនេះខ្ពស់បំផុតនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៨ ចំនួន ៦ ២០០ នាក់។លោកឱ្យដឹងថា អង្គការទទួលការឧបត្ថម្ភពីគ្រប់ទិសទីទូទាំងពិភពលោក ដូចជា បារាំង អ៊ីតាលី ប៊ែលហ្ស៊ិក ជាដើម សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់ជាង ៦០ មណ្ឌល។
ក្រោយបញ្ចប់បេសកកម្មនៅអង្គការកុមារអាស៊ីអាស្ពេកា លោក ឈីវ បន្ដបេសកកម្មថ្មីជាមួយអង្គការ មជ្ឈមណ្ឌលអន្តរជាតិសម្រាប់កុមារ និងគ្រួសារ (CIFA) ក្នុងបុព្វហេតុចាស់ ដោយបានជួយកុមារ ១ ៥០០ នាក់។
ផ្ទះបាយកុមារ Les Restaurants des Enfants
នៅឆ្នាំ ២០១១ លោក ឈីវ បានចូលនិវត្ដន៍ពីនាយកសាលា និងបញ្ចប់ការងារនៅអង្គការ (CIFA)។ ប៉ុន្ដែផ្ទះបាយកុមារ បានចាប់កំណើតនៅឆ្នាំ ២០១០។
លោកបានលើកឡើងថាចង្ក្រានបាយនៅផ្ទះបាយកុមារ គ្រាន់តែជាទីកន្លែងបញ្ឆោតឱ្យកុមារចូលមកទទួលបានអាហារូបត្ថម្ភ និងចំណេះដឹង ដោយឆ្លងផុតពីគ្រឿងញៀន។ ពេលកុមារចូលដល់ផ្ទះបាយកុមារនេះ ពួកគេទទួលបានការជជែកសំណេះសំណាលអំពីប្រវត្ដិនៃការសិក្សា ហើយបើពួកគេហាក់គ្មានចម្លើយច្បាស់លាស់ ខាងអង្គការធ្វើការតាមដាន និងរៀបចំបញ្ជូនកុមារទាំងនោះនៅសាលារៀន ដែលនៅក្បែរផ្ទះរបស់ពួកគេបំផុត។ អ្វីដែលកុមារត្រូវធ្វើពេលចូលដល់ផ្ទះបាយកុមារ គឺសម្អាតខ្លួន អនាម័យ ដោយផ្ដើមពីការលៀងសម្អាតដៃជើង កាត់សក់ស្អាតបាត កាត់ក្រចកដៃក្រចកជើង និងទទួលទានអាហារ។
លោកបានឱ្យដឹងថា៖ «ដំបូង យើងទទួលកុមារចាប់ពីអាយុ៦ ដល់ ១៤ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះក្នុងវ័យសិក្សានៅបឋមសិក្សា។ ប៉ុន្ដែនៅពេលពួកគាត់បានហូប ពួកគាត់ក៏នាំប្អូនៗមករហូតដល់តូចបំផុតនៅបីទទឹង។ ដូច្នេះ យើងត្រូវរកទឹកដោះគោឱ្យទារកថែមទៀត»។ នៅពេលពួកគេផុតអាយុ ១៤ ឆ្នាំ ការឧបត្ថម្ភមិនអាចត្រូវបានផ្ដាច់នោះទេ ដោយលោក ឈីវ បានពន្យល់ថា ពួកគេអាចនឹងបោះបង់ការសិក្សា។ ដូច្នេះលោកបន្ដទំនុកបម្រុងបន្ដទៀតរហូតដល់មានការជួយដល់បញ្ចប់មហាវិទ្យាល័យ។
ក្រៅពីទារក អង្គការផ្ទះបាយកុមារ ក៏ទទួលផ្ដល់អាហារដល់មនុស្សចាស់ នៅពេលពួកគេឈរសម្លឹងមើលអាហារដោយភាពស្រេកឃ្លាន។ ចំពោះក្រុមអ្នករើសអេតចាយ ពួកគេទទួលបានស្បៀង អង្ករ និងទឹក ដែលជាសារធាតុសំខាន់បំផុត ទោះបីជាទឹកសម្បូរយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេអាចដាច់ទឹក ក្រៅពីអាហារចម្បង។
លោកបានបន្ដថា៖ «យើងក៏បានផ្ដល់គុយទាវដល់អ្នករើសអេតចាយផងដែរ។ ទោះបីជាពួកគាត់អាចមានលុយទិញគុយទាវហូបមែន តែពួកគាត់មិនដែលហ៊ានចូលហូប។ សម្លៀកបំពាក់គាត់មិនសមរម្យក្នុងការហូបគុយទាវ គាត់អត់ហ៊ាន។ យើងនាំគាត់ចូលហូបគុយទាវ ហើយម្ចាស់ហាងសុខចិត្ដបញ្ចុះតម្លៃឱ្យយើង ២០ ភាគរយ»។
លោកបានបន្ថែមថា៖ «ពួកគាត់បានចូលហូប ១ ពេល បន្ដអួតប្រាប់កូន ប្រាប់គ្រួសារ និងប្រាប់សាច់សាលោហិតថា បានឡើងតុគុយទាវ។ យើងមិននឹកស្មានដល់ថា អ្នកដើរកាត់តុគុយទាវរៀងរាល់ថ្ងៃ មិនដែលបានហូបគុយទាវសោះ»។
ក្រុមនិស្សិតក៏មករកជំនួយនៅផ្ទះបាយកុមារផងដែរ។ តែពួកគេត្រូវជួយដល់អង្គការវិញ តាមរយៈការដាំបាយ ជួយមើលថែកុមារ នៅពេលទំនេរពីការសិក្សា។ និស្សិតខ្លះ ស្ម័គ្រចិត្ដជួយគ្រប់កិច្ចការដោយមិនទទួលជំនួយពីការអង្គការនោះទេ។
លោក ឈីវ បានផ្ដល់ការឧបត្ថម្ភផ្សេងៗ ក្នុងគោលបំណងបណ្ដុះគំនិតកុមារ និងយុវជនឱ្យមានមហិច្ឆតាសម្លឹងខ្ពស់ដោយលោកផ្ដល់ទាំងអត្ដសញ្ញាណប័ណ្ណចំពោះអ្នកអត់ ធ្វើប័ណ្ណបើកបរ លិខិតឆ្លងដែន គណនីធនាគារដូចបណ្ដាយុវជនដទៃទៀត។
លោកនិយាយថា៖ «ទោះមានត្រឹម ៥ ដុល្លារ គាត់អាចដឹងពីរបៀបអ្នកមានកាតធនាគារ ដោយអ្នកខ្លះអាចសន្សំលុយរហូតដល់បានទិញម៉ូតូ និងសម្ភារផ្សេងៗ»។
សប្បុរសជនជួយតាមសទ្ធាជ្រះថ្លា
អង្គការមិនបានសរសេរសំណើសុំជំនួយពីសប្បុរសជននោះទេ ដោយលោក ឈីវ បានលើកឡើងថា សប្បុរសជនមកឃើញពួកគេគឺសុទ្ធតែជាកូនៗទាំងអស់គ្នា។
សប្បុរសជនជួយកុមារនៅអង្គការគ្រប់ទម្រង់ចាប់ពីការរៀបចំធ្វើម្ហូបអាហារនៅផ្ទះបាយកុមារ ជាពិសេស នៅថ្ងៃពិសេសរបស់ពួកគេ ដូចជា ខួបកំណើត ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ខួបមរណភាពអាណាព្យាបាលរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាយកទានមកចែកនៅទីនេះ។ អ្នកខ្លះ មានចាន ឆ្នាំង សម្លៀកបំពាក់។ ជាមួយការចំណាយរហូតដល់អង្ករ ៥ តោនក្នុងមួយខែសម្រាប់កុមារ និងមនុស្សចាស់ជាង ២៦០ នាក់ លោក ឈីវ បានបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំជឿថា មានតែអង្គការខ្ញុំទេ។ អ្នកខ្លះ ជួយជាអង្ករកន្លះការុង»។
អង្គការបន្ដខ្ចប់បាយទៅប្រគល់ឱ្យកុមារ ដែលសិក្សានៅបណ្ដាទីតាំងនានា ដូចជានៅបឹងត្របែកកើត និងបឹងត្របែកខាងត្បូង ជាឧបសម្ព័ន្ធរបស់អង្គការ។ ស្បៀងអាហារ និងសម្ភារ ក៏ត្រូវបានចែកដល់កុមារនៅតាមមណ្ឌលកុមារដទៃទៀត រួមទាំង សហគមន៍ ភូមិ និងឃុំ ដែលត្រូវបានធ្វើឡើង ១ សប្ដាហ៍ម្ដង ឬ ១ ខែម្ដង។ យុវជនជាបុគ្គលស្នូលក្នុងការដើរចែកសម្ភារ និងស្បៀងនៅតាមគោលដៅនានា ហើយពួកគេខ្លះក៏បានកៀរគរសប្បុរសជនដទៃទៀត នៅតាមសហគ្រាស និងក្រុមហ៊ុនដែលពួកគេបម្រើការងារ។
ពេលបង្កើតអង្គការដំបូង ផ្ទះបាយកុមារ ទទួលបានមូលនិធិពីក្រៅប្រទេស ១០០ ភាគរយ។ ពេលដំណើរការបាន ១ ទៅ ២ ខែ ជំនួយក្នុងស្រុកចាប់ផ្ដើមកកើត។
បុរសសក់ស វ័យ ៧៦ ឆ្នាំរូបនេះ បានឱ្យដឹងថា ជំនួយពីអឺរ៉ុបបានធ្លាក់មក ៤០ ភាគរយ និងបន្ដធ្លាក់មកត្រឹម ៣០ ភាគរយអំឡុងវិបត្ដិជំងឺកូវីដ ១៩ រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ លោកបានលើកឡើងថា៖ «សប្បុរសជនក្នុងស្រុកបានជួយច្រើនដោយសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគាត់យល់ និងទទួលបានភាពរីករាយពេលបានផ្ដល់ទានដោយខ្លួនឯង»។ រយៈពេលជាច្រើនជាមួយអង្គការចំនួន ២ និងបន្ដបេសកកម្មជាមួយផ្ទះបាយកុមារ ១៤ ឆ្នាំ លោក ឈីវ និយាយថា លោកមិនអាចសន្មតថា តើកុមារក្រីក្រមានការកើនឡើង ឬថយចុះនោះទេ អំឡុងពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍នេះ។ ប៉ុន្ដែអ្វីដែលលោកហ៊ានអះអាងនោះ គឺនៅតែមានកុមារត្រូវការអាហារ និងជំនួយ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ពេលបង្កើតផ្ទះបាយកុមារនេះ រាជរដ្ឋាភិបាលដាក់បម្រាមសុំទាននៅតាមភ្លើងស្ដុប ហើយសកម្មភាពនេះបានស្ងាត់។ ប៉ុន្ដែឥឡូវ មានកុមារនៅតាមស្ដុបវិញ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា កុមារត្រូវការជំនួយនៅតែត្រូវការយើង»។ ជាមួយអាយុកាន់តែជរា ផ្ទុកជំងឺប្រចាំកាយ លោក ឈីវ បានឱ្យដឹងថា លោកមានបំណងចង់ផ្ទេរភារកិច្ចដល់អ្នកដទៃ ទោះបីជាលោកនៅតែមិនដាច់ចិត្ដ ដោយឆ្លៀតពេលវេលាមកមើលការទទួលទានរបស់កុមារ។
ការគាំទ្រពីសាច់ញាតិ
លោក ឈីវ សារភាពថា កូនៗទាំង ៤ នាក់ (ស្រី ៣ និងប្រុសម្នាក់) របស់លោក ពិតជាមានបំណងឱ្យសម្រាកពីការងារ តែពួកគេគាំទ្រសកម្មភាពរបស់លោក ដោយសារវាជាកិច្ចការដែលធ្វើឱ្យលោកសប្បាយចិត្ដ។
លោកបានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្ដិ៍ថា៖«ពួកគេជួយអំពាវនាវរកជំនួយគ្រប់គ្នា។ កូននៅអឺរ៉ុប គេជួយពីនោះមកដែរ ហើយកូនៗនៅទីនេះ ប្រមូលគ្នាជួយតាមលទ្ធភាព»។ លោកបន្ដថា លោកពិតជាមានសំណាងដែរ ដែលកូនៗរបស់លោកមានលទ្ធភាពខ្ពស់ ដែលអាចជួយដល់អង្គការរបស់ឪពុករបស់ពួកគេ។
អ្នកស្រី ឈីវ ភិរម្យ សរសេរសារបង្ហោះលើបណ្ដាញសង្គមនៅថ្ងៃខួបជន្មាយុលោកឪពុក ៧៦ ឆ្នាំ ដែលលោកបានលះបង់កម្លាំងចិត្ដកាយ និងថវិកាជួយកុមារក្រីក្រ និងក្មេងកំព្រា។ «តាំងពីខ្ញុំអាយុជិត ១០ ឆ្នាំ ខ្ញុំឃើញប៉ារើសកុមារមកពីគំនរសំរាម ទំនុកបម្រុងឱ្យរៀនសូត្រជាច្រើនពាន់នាក់។ មកដល់ពេលនេះខ្ញុំអាយុ ៤៣ (និយាយទៅជាង ៣០ ឆ្នាំ) គឺប៉ាមិនដែលបោះបង់ឱកាសជួយកុមារទាល់តែសោះ»។
អ្នកស្រីបានឱ្យដឹងថា សព្វថ្ងៃនេះមិនសូវជាមានកុមារកំព្រាដូចកាលពីសម័យចន្លោះឆ្នាំ ១៩៨០-១៩៩០ទេ។ ប៉ុន្តែមានកុមារដែលត្រូវរើសអេតចាយ ដើរសុំទាន ជូតស្បែកជើង ជូតកញ្ចក់ឡាន លក់ទឹក លក់លៀសហាល លក់ផ្កា នៅតាមដងផ្លូវជាច្រើន។ អាហារូបត្ថម្ភមិនគ្រប់គ្រាន់ ពួកគេបាក់កម្លាំង រូបរាងស្គមស្គាំង។ កុមារទាំងនោះខ្លះក៏បានរៀនសូត្រនឹងគេ ខ្លះក៏មិនបានរៀន ខ្លះក៏គេចរៀន។
អ្នកស្រី ភិរម្យ បានបន្ដថា ឪពុករបស់អ្នកស្រីបាននិយាយថា សាងសង់មណ្ឌលឱ្យកុមារទាំងនោះនៅរៀនសូត្រ មិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ ដោយសារឪពុកម្តាយពួកគេត្រូវការពួកគេជួយរកលុយចិញ្ចឹមជីវិត។
អ្នកស្រីបានសរសេរថា៖ «នៅឆ្នាំ ២០១០ ប៉ាកូន ២ នាក់យើងក៏បានជជែកគ្នា បង្កើតផ្ទះបាយកុមារ បំណងឱ្យកុមារអាចមានពេលសមរម្យនឹងគេចំនួន ១ ម៉ោង ក្នុង ១ ថ្ងៃ។ ជំនួសឱ្យការរើសម្ហូបអាហារសល់ តាមតុគុយទាវ ផ្ទះបាយកុមារខិតខំ ដើម្បីឱ្យគាត់មានឱកាសហូបគុយទាវអង្គុយលើកៅអី មានតុ ដូចជាកុមារដទៃ»។
នៅក្នុងខួបកំណើត ៧៦ ឆ្នាំរបស់លោក ឈីវ កូនស្រីរូបនេះ បាននិយាយថា អ្នកស្រី លើកទឹកចិត្ដយុវជន និងអ្នកទាំងអស់ដែលធ្លាប់មានប្រវត្តិទាក់ទងជាមួយលោក ង៉ូវ ឈីវ សរសេរមតិយោបល់ ប្រាប់ឈ្មោះ និងរៀបរាប់ត្រួសៗពីអតីតកាល ក៏ដូចជាជូនពរខួបកំណើតលោកតានៅលើបណ្ដាញសង្គមផងដែរ៕
