អ្នកជំងឺបាក់ទឹកចិត្តអង្គុយរង់ចាំការប្រឹក្សាយោបល់។ AFP
Emily Hollenbeck ជាស្ត្រីម្នាក់ដែលរស់នៅជាមួយជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត (Depression) តាំងតែពីវ័យក្មេងហើយដែលកន្លងមកនាងធ្លាប់សាកល្បងទទួលនូវការព្យាបាលជាច្រើនលើកប៉ុន្តែមិនមានបច្ចេកវិទ្យាណាមួយដែលអាចព្យាបាលជំងឺរបស់ខ្លួនបាននោះទេ។
បើទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយលោកស្រីនៅតែមិនរារែកក្នុងការទទួលការព្យាបាលតាមបច្ចេកទេសថ្មីៗដែលអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញ។ជាក់ស្ដែងបច្ចេកវិទ្យាចុងក្រោយដែលស្ត្រីរូបនេះបានសាកល្បងគឺជាការរំញោចខួរក្បាល (Deep brain stimulation- DBS)។
វិធីសាស្ត្រ DBS នេះដែរក៏ធ្លាប់បានជួយព្យាបាលប្រជាជនអាមេរិកប្រមាណជា៣លាននាក់រួចមកហើយដែលពួកគេទាំងនោះមានជំងឺស្រដៀងនឹងជំងឺបាក់ទឹកចិត្តដែរ។
ដោយឡែកការព្យាបាលប្រភេទនេះតម្រូវឱ្យប្រើប្រាស់ចរន្ដអគ្គិសនីដើម្បីភ្ញោចខួរក្បាលរបស់អ្នកជំងឺក្នុងការបង្កើនល្បឿននៃមុខងាររបស់ខួរក្បាល។
លោកស្រី Hollenbeck ដែលជាអ្នកជំងឺនិងជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងស្រាវជ្រាវនេះបាននិយាយថា៖«ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលមែនទែនក្រោយបានឭអំពីដំណើរការនៃការព្យាបាលដោយវាប្រៀបបានទៅនឹងការវះខួរក្បាលដើម្បីដាក់បង្កប់ខ្សែភ្លើងដូច្នេះដែរតែយ៉ាងណាខ្ញុំប្ដេជ្ញាថាចូលរួមប្រឹងប្រែងក្នុងការពិសោធនេះហើយលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏មានតែរង់ចាំមើលបន្តទៀត»។
Hollenbeck បានកើតជំងឺបាក់ទឹកចិត្តតាំងតែពីវ័យកុមារដោយលោកស្រីធំធាត់ឡើងក្នុងគ្រួសារដែលមានជីវភាពក្រីក្រលំបាក។ការលេចឡើងដំបូងនៃជំងឺបាក់ទឹកចិត្តនេះគឺនៅពេលដែលឪពុករបស់លោកស្រីបានធ្វើអត្តឃាតក្នុងឆ្នាំ២០០៩។ក្រោយពីនោះមកជំងឺបាក់ទឹកចិត្តនេះតែងតែកើតឡើងនៅពេលដែលលោកស្រីជួបបញ្ហាណាមួយក្នុងជីវិត។
លោកស្រីបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងថា៖«ខ្ញុំធំធាត់ឡើងដោយត្រូវដោះស្រាយជាមួយជំងឺនេះរាល់ថ្ងៃមានពេលខ្លះក៏ប្រក្រតីធម្មតាតែមានពេលខ្លះទៀតត្រូវប្រើប្រាស់ថ្នាំទើបអាចទប់ទល់បាន»។
ទោះបីជាសុខភាពមិនអំណោយផលយ៉ាងនេះក្ដីលោកស្រីបានស្វះស្វែងរៀនសូត្ររហូតទទួលបានសញ្ញាបត្រថ្នាក់បណ្ឌិតផ្នែកចិត្តវិទ្យា។ប៉ុន្តែក្រោយមកលោកស្រីក៏បានបាត់បង់ម្ដាយម្នាក់ទៀតដែលសឹងតែធ្វើឱ្យលោកស្រីបញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួនម្ដងម្កាលដែរ។
ម្ល៉ោះហើយសម្រាប់លោកស្រីគឺមិនមានជម្រើសអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីចូលរួមក្នុងការពិសោធព្យាបាលនោះទេ។
សម្រាប់ការព្យាបាលនាពេលនេះលោកស្រីបានក្លាយជាអ្នកជំងឺម្នាក់ក្នុងចំណោម ២០០ទៅ ៣០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលទទួលយកការព្យាបាលដោយប្រើវិធីសាស្ត្រ DBS ដើម្បីព្យាបាលជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Brian Kopell ដែលជានាយកមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវMount Sinai បានដាក់បង្កប់បន្ទះអេឡិចត្រូនិកស្ដើងមួយនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់ Hollenbeck ដែលបន្ទះនោះអាចគ្រប់គ្រងនូវអារម្មណ៍របស់អ្នកជំងឺជាពិសេសគឺអារម្មណ៍សោកសៅតែម្ដង។
បន្ទះអេឡិចត្រូនិកដែលនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់លោកស្រី Hollenbeck ត្រូវបានភ្ជាប់ជាមួយនឹងឧបករណ៍មួយផ្សេងទៀតដែលបង្កប់នៅក្រោមស្បែកនៅបរិវេណទ្រូងហើយមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងបរិមាណនៃការរំញោចទៅកាន់ខួរក្បាល។
ឧបករណ៍ទាំង២នេះអាចដំណើរការទៅបានដោយវាអាចយល់ពីភាសារបស់ខួរក្បាលដូច្នេះវាអាចក្លាយជាឧបករណ៍ជំនួយដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកជំងឺផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានឱ្យដឹងទៀតថានៅក្នុងខួរក្បាលមនុស្សធម្មតាអារម្មណ៍នានាបានលេចឡើងហើយក៏បាត់ទៅវិញដោយមិនមានអ្វីមករារាំងឡើយតែសម្រាប់ខួរក្បាលមនុស្សដែលមានជំងឺបាក់ទឹកចិត្តចលនានៃការគិតនិងបញ្ជូនអារម្មណ៍ហាក់នៅជាប់គាំង១កន្លែងហើយបច្ចេកវិទ្យា DBS នេះគឺជាអ្នកជំរុញសកម្មភាពទាំងនោះឱ្យដំណើរការឡើងវិញ។
យ៉ាងណាមិញ១ថ្ងៃបន្ទាប់ពីការវះកាត់Hollenbeck បានឱ្យដឹងពីការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ក្នុងថ្ងៃទី១នោះលោកស្រីស្រាប់តែអាចរីករាយនឹងម្ហូបអាហារដែលខ្លួនបរិភោគជាលើកដំបូងចាប់តាំងពីខ្លួនមានជំងឺនេះមកហើយលោកស្រីក៏បានតុបតែងរៀបចំផ្ទះរបស់ខ្លួនបានយ៉ាងស្អាតបាតផងដែរ។
អ្វីដែលធ្វើឱ្យលោកស្រីសប្បាយចិត្តបំផុតនោះគឺលោកស្រីបានទទួលអារម្មណ៍រីករាយជាមួយនឹងតន្ត្រីម្ដងទៀតខណៈពេលដែលកន្លងមកលោកស្រីមិនអាចស្ដាប់តន្ត្រីបានទេ។មិនអាចស្ដាប់បានព្រោះតន្ត្រីដែលពីរោះសម្រាប់មនុស្សជាច្រើនបែរជាលោកស្រីមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនកំពុងស្ដាប់វិទ្យុដែលគ្មានមនោសញ្ចេតនាទៅវិញ។
យ៉ាងណាក៏ដោយគិតមកដល់ពេលនេះការស្រាវជ្រាវបានប្រព្រឹត្តទៅអស់រយៈពេល២ទសវត្សន៍មកហើយទម្រាំតែទទួលបានជោគជ័យនាពេលថ្មីៗនេះ។តាមរយៈភាពជោគជ័យនេះសាធារណជនកំពុងតែជំរុញឱ្យដាក់បច្ចេកវិទ្យានេះទៅក្នុងវិស័យសុខាភិបាល៕
