ក្រុងម៉ុមបៃ៖ ស៊ី អេស សាធីសា បានប្រកបពាក្យ «A-P-P-L-E» នៅចំពោះមុខកាមេរ៉ាទូរស័ព្ទដៃ ពេលលោកបង្រៀនសិស្សពីចម្ងាយនៅទីកន្លែងខ្ពស់ទើបមានសេវាអ៊ីនធឺណិត។ នោះជាផ្ទះដើមឈើនៅក្រោយសួនច្បាររបស់លោកឯភាគខាងត្បូងប្រទេសឥណ្ឌា។
ក្នុងស្រុកកូដាហ្គូ នៃរដ្ឋកាណាតាកា ស្រ៊ីស្មា អាយុ ៨ ឆ្នាំ កំពុងត្រងត្រាប់ស្ដាប់ការពន្យល់របស់លោកគ្រូ សាធីសា លើកម្មវិធី WhatsApp ក្នុងទូរស័ព្ទដៃរបស់ម្ដាយ និងអានតាមប្រយោគនានា ដូចជា «នេះគឺជាឆ្មាមួយ»។
ប៉ុន្ដែនៅក្នុងប្រទេសដែលសាលារៀនត្រូវបានបិទទ្វារជាងមួយឆ្នាំ ជារយៈពេលនៃការបិទដ៏យូរបំផុតក្នុងលោក កុមារី និងមិត្ដភក្ដិមួយចំនួនទៀតក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមក្មេងដ៏មានសំណាង។
កុមារឥណ្ឌាខ្វះទូរស័ព្ទសម្រាប់ការរៀនពីចម្ងាយ ខណៈសាលារៀនបានបិទទ្វារជាងមួយឆ្នាំ។ AFP
យោងតាមអង្គការយូនីសេហ្វបានឱ្យដឹងថា កុមារតែម្នាក់ក្នុងចំណោម ៤ នាក់ នៅឥណ្ឌាអាចមានឱកាសទទួលការសិក្សាលើប្រព័ន្ធអនឡាញ។ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនបានលក់ទ្រព្យ ឬខ្ចីបុលមកទិញទូរស័ព្ទឱ្យកូនបន្ដការសិក្សា។
នៅតំបន់ជនបទខ្លះ កុមារត្រូវដើររាប់គីឡូដីឡើងភ្នំ និងកាត់ព្រៃពស់ដើម្បីព្យាយាម និងបន្ដទាក់ទងគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេ។ សូម្បីតែនៅមុនវិបត្ដិកូវីដ កុមារា និងកុមារីឥណ្ឌាជាង ៦លាននាក់អត់មានឱកាសបានទៅសាលារៀនរួចជាស្រេច។ នេះបើយោងតាមយូនីសេហ្វ។
លោក បាប្លូ បាហ្គែល ជាអ្នករស់នៅ និងប្រកបររបរនៅទឹកដីប្រាសាទ Taj Mahal ធ្លាប់តែរកបានប្រាក់ចំណូល ២ ម៉ឺនរូពី (២៧០ ដុល្លារ) ក្នុងមួយខែ តែឥឡូវប្រាក់ចូលហោប៉ៅកាន់តែដុនដាបទៅតាមវិស័យទេសចរណ៍ឥណ្ឌាផងដែរ។
លោក ស៊ី អេស សាធីសា កំពុងបង្រៀនសិស្សតាមរយៈកម្មវិធី WhatsApp។ AFP
អ្នកបើករថយន្ដឈ្នួល ដែលមានតែទូរស័ព្ទ ១ គ្រឿង ហើយមានកូនដល់ទៅ ៣ នាក់ ត្រូវចែករំលែកគ្មានប្រើ រូបនេះបាននិយាយថា៖ «យើងមានតែប៉ុណ្ណឹងទេកូនអើយ»។
រីឯលោក អ៊ីមរ៉ាម សាល់ម៉ានី ជាជាងកាត់សក់នៅតំបន់ អាហ្គ្រា បានបាត់បង់ចំណូល ៨០ភាគរយ ហើយបច្ចុប្បន្នលោកមិនអាចលៃលករកប្រាក់ចុះឈ្មោះកូនស្រី២នាក់សម្រាប់ឆ្នាំសិក្សាថ្មីបានឡើយ។
លោក សាល់ម៉ានី បានប្រាប់ទីភ្នាក់ងារ AFP ថា៖ «ខ្ញុំចង់ផ្ដល់ឱ្យកូនៗនូវឱកាសអប់រំ ដែលខ្លួនខ្ញុំពុំបានទទួល តែយើងមិនអាចបន្ដក្ដីសុបិននេះឡើយ»។
កូនស្រីរបស់លោកឈ្មោះ អាលីយ៉ា អាយុ ៩ ឆ្នាំ បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំពិតជាចង់ត្រឡប់ទៅសាលារៀនណាស់»៕ AFP/HR
គ្រូបង្រៀនត្រូវឡើងជណ្ដើរទៅផ្ទះដើមឈើ ដើម្បីសេវាអ៊ីនធឺណិត ស្រុកកូដាហ្គូ រដ្ឋកាណាតាកា។ AFP
លោក ស៊ី អេស សាធីសា កំពុងបង្រៀនសិស្សតាមរយៈកម្មវិធី WhatsApp។ AFP
