លោក កែវ សុបិណ្ឌ ពេលកំពុងគូររូបជាប់នឹងគល់ត្នោតកន្លងមក ។ រូបថត សហការី
បាត់ដំបងៈ ជាទូទៅគេតែងឃើញរូបគំនូរតែនៅលើជញ្ជាំងផ្ទាំងក្រណាត់នៅលើឈើ ឬនៅលើក្រដាសតែមិនឃើញជាគំនូរនៅលើដើមត្នោតឡើយ។ ប៉ុន្តែមានវិចិត្រករម្នាក់នៅខេត្តបាត់ដំបង បានយកគល់ត្នោតងាប់មកគូរជារូបនាគក្បាល៧ រូបព្រះនាងឥន្ទ្រទេវី ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ និងរូបក្បាច់ផ្កាភ្ញីទម្រង់រចនាប័ទ្មបុរាណរំលេចនៅលើគល់ត្នោតនោះយ៉ាងល្អឯក។
បើគេមើលមួយភ្លែតហើយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ទៅលើគល់ឈើខ្មៅដែលមានបណ្តាយប្រវែងជាង ២ ម៉ែត្រ និងមានទំហំប្រមាណ ១ ឱបមនុស្សចាស់ប្រហែលមិនដឹងថា ជាគល់ត្នោតឡើយ ព្រោះត្រូវបានបាំងបិទដោយរូបគំនូរដែលនោះជាស្នាដៃរបស់លោក កែវ សុបិណ្ឌ អាយុ ៣៣ ឆ្នាំ ស្នាក់នៅក្នុងវត្តកណ្តាល សង្កាត់រតនៈ ក្រុង-ខេត្ត បាត់ដំបង។
លោក កែវ សុបិណ្ឌ បានថ្លែងប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា លោកមានស្រុកកំណើតនៅភូមិបាណង់ ឃុំស្តៅ ស្រុករតនមណ្ឌល ហើយបច្ចុប្បន្នស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្នក្នុងវត្តកណ្តាលសង្កាត់រតនៈក្រុង-ខេត្តបាត់ដំបង។
តាមពិតទៅលោកជាអតីតនិស្សិតបរិញ្ញាបត្រអេឡិចត្រូនិកនៃវិទ្យាស្ថានពហុបច្ចេកទេសកម្ពុជា(NPIC)តែក្រោយរៀនចប់លោកមិនបានយកជំនាញនេះមកប្រើប្រាស់ទេតែបែរជាបែកគំនិតចាប់អាជីពជាវិចិត្រករទៅវិញ។
លោកបានឱ្យដឹងថា លោកបានចាប់យកអាជីពជាវិចិត្រករនេះ គឺបន្ទាប់ពីលោករៀនចប់នៅសាលា NPIC ក្នុងឆ្នាំ ២០១៧។ ក្រោយមកលោកបានរៀនគូរគំនូរ ១ ឆ្នាំ ជាមួយជាងគំនូរម្នាក់ហើយតាំងពីពេលនោះមកលោកក៏បែកគំនិតរួមផ្សំសិក្សាស្រាវជ្រាវនៅតាមជញ្ជាំងប្រាសាទបុរាណ និងនៅតាមប្រាសាទផ្សេងៗបន្ថែមផងលោកក៏ងាកមកចាប់យកជំនាញនេះតែម្ដង។
អ្វីដែលលោកបានរៀនគូរ ១ ឆ្នាំនោះ គឺអាចនិយាយបានថាជាមូលដ្ឋាននៃចំណុចចាប់ផ្តើមហើយលោកយកចំណុចមូលដ្ឋាននោះមកបំបែកដោយខ្លួនឯងបន្ថែមទៀត។
លោកប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំរៀនជំនាញអេឡិចត្រូនិកទេតែដោយនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំស្រឡាញ់គំនូរខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមនូវអ្វីដែលខ្ញុំមានពីធម្មជាតិវិញ។ ខ្ញុំចង់រស់នៅជាមួយគំនូរហើយខ្ញុំក៏មានទឹកចិត្តរួមចំណែកលើកស្ទួយសិល្បៈវប្បធម៌ខ្មែរដែរ»។
បើតាមលោក សុបិណ្ឌ ថ្វីដ្បិតតែលោកមានឪពុកម្តាយបងប្អូន និងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិបាណង់ ឃុំស្តៅក្តីតែលោកមិនទៅរស់នៅជួបជុំបងប្អូននៅទីនោះទេតែលោកចូលចិត្តរស់នៅបែបឯករាជ្យម្នាក់ឯងហើយសព្វថ្ងៃលោកស្នាក់នៅក្នុងវត្តកណ្តាលសង្កាត់រតនៈក្រុងខេត្តបាត់ដំបងដោយយកជំនាញឆ្លាក់និងគូររូបចិញ្ចឹមជីវិត។
លោកបានប្រាប់ថា ការចាប់អាជីពជាវិចិត្រកររបស់លោករហូតមកទល់ពេលនេះមានរយៈពេល ៦ ឆ្នាំមកហើយ។ រីឯស្នាដៃគំនូរនិងចម្លាក់របស់លោកក៏ត្រូវបានគេឃើញនៅតាមទីសាធារណៈនៃតំបន់ខ្លះក្នុងខេត្តបាត់ដំបងផងដែរតែមានមនុស្សភាគតិចណាស់ដែលស្គាល់រូបគំនូរទាំងនោះថាជាស្នាដៃរបស់លោក។
ទាក់ទងនឹងដំណើរការធ្វើរូបគំនូរទាំងនោះវិញលោកបានប្រាប់ថា ដំបូងយកគល់ត្នោត ១ គល់ដែលមានបណ្តោយប្រហែល ២ ម៉ែត្រកន្លះ និងមានមុខកាត់ប្រមាណ ០,៧០ ម៉ែត្រនិងមានអាយុកាលខ្ទង់ ៣០ ឆ្នាំ ដែលគេកាប់រំលំចោលយូរឆ្នាំមកគូររូបពីលើវា ដោយក្នុងរូបគំនូរនោះបានបង្កប់នូវសាច់រឿងពីសម័យមហានគរខ្មែរដូចជា រូបនាគក្បាល ៧ រូបព្រះនាងឥន្ទ្រទេវីរូបព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ រូបព្រះនារាយណ៍ ឬព្រះវិស្ណុលាយចម្រុះនឹងក្បាច់ផ្កាភ្ញីរចនាប័ទ្មតាមបែប សិល្បៈខ្មែរពិតៗជាដើម។
លោកបញ្ជាក់ថា ក្រៅពីជំនាញគូរគំនូរលោកក៏ចេះឆ្លាក់ក្បាច់ខ្មែរស្ទើរគ្រប់ទម្រង់ផងដែរ ដូចជាគូររូបនៅលើបំពង់ឫស្សីឬគូរជាក្បាច់ផ្កាផ្សេងៗរីឯនៅលើត្រឡោកដូងវិញលោកធ្វើជាគោមភ្លើង មានឆ្លាក់ជាក្បាច់ផ្កាច័នក្បាច់ផ្កាភ្ញីឬក្បាច់ចម្លាក់ខ្មែរផ្សេងទៀត។ចំពោះវត្ថុចម្លាក់និងគំនូរមួយចំនួនដែលលោកកំពុងធ្វើគឺលោកនឹងយកទៅដាក់តាំងបង្ហាញនៅក្នុងពិព័រណ៍នៅក្រុងបាត់ដំបងក្រោមប្រធានបទ[ទីក្រុងស្អាត]ដែលនឹងប្រព្រឹត្តទៅនៅថ្ងៃទី ១២ ដល់ថ្ងៃទី ១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០២៣។ កម្មវិធីនេះមានការសម្តែងជាសិល្បៈទ្រង់ទ្រាយធំហើយក៏មានប្រទេសថៃ មីយ៉ាន់ម៉ា ឥណ្ឌូនេស៊ី ម៉ាឡេស៊ីចូលរួមសម្តែងសិល្បៈនាពេលនោះផងដែរ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា លើសពីនោះស្នាដៃគំនូរនិងរូបគំនូរផូស្តរបស់លោកមាននៅលើផ្លែឃ្លោកលើពងមាន់ពងទាពងក្ងានឬពងក្រពើជាដើម សម្រាប់ដាក់តាំងជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍។ក្នុងជំនាញនេះគឺលោកអាចគូរឬឆ្លាក់បានទាំងអស់ហើយជាទម្រង់បែបសិល្បៈខ្មែរសុទ្ធសាធ។ជាធម្មតាប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរគ្រាន់តែយកពងមាន់ពងទាទៅធ្វើជាម្ហូបអាហារឬសាច់ដូងបរិភោគហើយបោះសម្បកវាចោលបង្កជាបញ្ហាដល់បរិស្ថានទៀត។
ដូច្នេះការកែច្នៃសិល្បៈរបស់លោកនេះមិនត្រឹមតែជួយអភិរក្សសិល្បៈវប្បធម៌ខ្មែរប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងជួយដល់បរិស្ថានទៀតផង។
លោកបានបញ្ជាក់ថា៖«ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំប្រើរបស់ដែលគេបោះចោលមកច្នៃជាវត្ថុមានតម្លៃហើយវាជួយកាត់បន្ថយកាកសំណល់ក្នុងបរិស្ថានផង។កាកសំណល់នោះយើងងាយនឹងរកបានទោះយើងគ្មានធនធានក៏ដោយឱ្យតែយើងមានសមត្ថភាពគឺយើងអាចប្រើសមត្ថភាពរបស់យើងកែច្នៃរបស់នោះឱ្យមានតម្លៃបាន»។
លោកបន្ថែមថាការងាររបស់លោកបច្ចុប្បន្នគ្រាន់តែជាការងារមួយជួយត្រួសត្រាយផ្លូវដើម្បីទុកឱ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយឬមួយបងប្អូនដែលស្រឡាញ់លើវិស័យសិល្បៈគូររូបឬឆ្លាក់រូប។ទន្ទឹមនឹងនេះបើមានឱកាសលោកនឹងបើកបង្រៀនដល់យុវជននិងក្មេងៗបន្តទៀតព្រោះនេះជាកេរមរតករបស់ដូនតាខ្មែរ។
ទាក់ទងនឹងរបៀបធ្វើវិញលោកកែវ សុបិណ្ឌ បានប្រាប់ថា មុនដំបូងត្រូវយកកាំបិតឬឧបករណ៍ផ្សេងទៅចាំងនៅលើកំណាត់ដើមត្នោតឬគល់ត្នោតដើម្បីសម្អាតឱ្យអស់ភាពគ្រើម រួចយកម៉ូទ័រទៅខាត់ឱ្យរលោងបន្ថែម។ បន្ទាប់មកលោកចាប់ផ្ដើមគូររូបគំនូរផូស្តតាមបែប3Dដោយប្រើពណ៌ខ្មៅទៅតាមទម្រង់រូបភាពដែលលោកបានព្រាងឬគិតទុកជាមុន ។
ចំពោះប្រាក់ចំណូលវិញលោក កែវ សុបិណ្ឌ បានបញ្ជាក់ថា ភាគច្រើនរកបានពីការឆ្លាក់ត្រឡោកដូងជាក្បាច់ការកែច្នៃគោមសម្រាប់ដាក់អំពូលភ្លើងក្នុងត្រឡោកដោយក្នុង១ឈុត តម្លៃធម្មតា៥ដុល្លារតែបើក្បាច់កាន់
តែប្លែកស្មុគស្មាញគឺតម្លៃពី១០ទៅ១៥ដុល្លារ។ រីឯគោមកែច្នៃពីបំពង់ឫស្សីវិញលោកលក់១ថ្លៃ១៥ដុល្លារហើយបើក្បាច់លម្អិតធ្វើតាមអតិថិជនបញ្ជាទិញគឺតម្លៃពី២០ទៅ៣០ដុល្លារហើយចំពោះការប្រើពេលវេលាសម្រាប់ធ្វើវត្ថុនីមួយៗគឺអាស្រ័យលើក្បាច់រចនាពោលគឺបើក្បាច់ងាយៗគឺប្រើពេលខ្លីតែបើក្បាច់លម្អិតគឺចំណាយពេលយូរ។បច្ចុប្បន្នក៏មានគេកុម្ម៉ង់ទិញសម្រាប់ដាក់លក់នៅតាមហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍និងនៅតាមភោជនីយដ្ឋានដែរ។លោកប្រាប់ថាបច្ចុប្បន្នមានអតិថិជនកុម្ម៉ង់ទិញគោមភ្លើងកែច្នៃពីត្រឡោកដូងនិងបំពង់ឫស្សី។
ដោយឡែកចំពោះគំនូរគូរនៅលើកំណាត់ដើមត្នោតវិញ កាលពីលោកទើបគូរលើកទី១គឺមានជនជាតិបារាំងសុំទិញក្នុងតម្លៃ៥០០ដុល្លារដើម្បីយកទៅដាក់តាំងនៅសណ្ឋាគារ១ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង។ក៏ប៉ុន្ដែសម្រាប់ដើមត្នោតដែលលោកគូរលើកទី២នេះលោកថាមិនលក់ទេតែបើមានស្ថាប័នរដ្ឋស្នើសុំគឺលោកប្រគល់ជូនដោយមិនយកកម្រៃឡើយដើម្បីទុកជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍រំឭកពីស្នាដៃរបស់លោកផង។
ពាក់ព័ន្ធករណីនេះដែរ លោក ប្រាក់ សុណ្ណារ៉ា អគ្គនាយកបេតិកភណ្ឌ និងជាអ្នកនាំពាក្យនៃក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈបានប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ថា រូបឥស្សរជនឬវីរបុរសព្រះមហាវីរក្សត្ររបស់យើងមហាវីរក្សត្រីដូចករណីព្រះនាងឥន្ទ្រទេវី ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ក៏ដូចជាការឆ្លាក់ក្បាច់ភ្ញីទម្រង់បែបបទបុរាណអីហ្នឹងគឺវាមិនទាស់ខុសទេ។ទោះបីការឆ្លាក់នៅលើសម្ភារឧបករណ៍ថ្ម ឈើ ឬលោហៈអីក៏ដោយដែលឆ្លាក់ឬគូរចេញជារូប។
លោកថ្លែងថា៖«ប៉ុន្តែសំខាន់ទីតាំងដែលដាក់យកទៅដាក់នៅឯណា?តម្កល់នៅកន្លែងណា?ប្រសិនបើជាករណីយើងឆ្លាក់ហើយឧទាហរណ៍យកទៅដាក់នៅកន្លែងមិនសមរម្យមិនសមគួរអាហ្នឹងវាមិនមែនជាការលើកតម្កើងជួយអភិរក្សអីទេ។ប្រៀបបីដូចជាយើងឆ្លាក់រូបព្រះយើងមានកន្លែងដាក់តម្កល់ត្រឹមត្រូវគោរពបូជាហើយរូបធំៗយើងមានតម្កល់ជាទម្រជាបល្ល័ង្កព្រះនៅទីអាសនៈដ៏សមរម្យបើយើងយកទៅដាក់នៅកន្លែងមិនសមរម្យអាហ្នឹងវាមិនមែនជាការចូលរួមថែរក្សាអភិរក្សអីនោះទេ»៕
