លោកប្រាក់ សុផាន់ណា ពេលជិះរទេះ និងច្រៀងជាមួយភ្លេងហ្គីតាកន្លងមក។ រូបថត សហការី
ភ្នំពេញៈ ទើបតែអាយុបាន ៧ ឆ្នាំ ឪពុកម្តាយកុមារាប្រាក់ សុផាន់ណា ត្រូវបានចោរប្លន់សម្លាប់ដោយទុកឱ្យកូនប្រុសទាំង ៤ នាក់រស់នៅកំព្រាគ្មានទីពឹង។ ពួកគេបាននាំបងប្អូនមកផ្សងព្រេងរស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ តែជាអកុសល កុមារាប្រាក់ សុផាន់ណា មានជំងឺគ្រុនក្តៅរហូតស្វិតជើងទាំង ២ ដេកលើរទេះរុញតាំងពីនៅអាយុជាង ១០ ឆ្នាំមកម្ល៉េះ។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ជនមានពិការភាពម្នាក់នេះបានតស៊ូក្លាយជាតន្ត្រីករ អ្នកនិពន្ធ និងជាអ្នកច្រៀងក្នុងពិធីប្រកួតកីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមដោយបទចម្រៀងរបស់លោកមានចំណងជើងថា [មានដង្ហើមគឺមានសង្ឃឹម] ត្រូវបានទទួលការគាំទ្រពីអ្នកមុខ អ្នកការក្នុងកម្មវិធីនោះទៀតផង។
ក្នុងកាយវិការកំពុងក្រាបនៅលើរទេះដោយប្រើម៉ូតូអូសសណ្តោងនោះលោក ប្រាក់ សុផាន់ណា ដែលបច្ចុប្បន្ន មានអាយុ ៣៣ ឆ្នាំ បានរៀបរាប់ប្រាប់ ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ថា លោកមានស្រុកកំណើតនៅភូមិល្ងើត ឃុំកំពង់ចម្លង ស្រុកស្វាយជ្រំ ខេត្តស្វាយរៀង ហើយលោកជាកូនទី ៣ ក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុស ៤ នាក់។ តែជាអកុសលនៅអំឡុងឆ្នាំ ១៩៩៥ ឪពុកម្តាយរបស់លោកត្រូវក្រុមចោរប្លន់សម្លាប់នៅឯស្រុកកំណើត។ បន្ទាប់មកលោក និងបងប្អូនប្រុស ២ នាក់ទៀតបានផ្សងព្រេងមករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញដោយទុកប្អូនប្រុសពៅឱ្យនៅជាមួយសាច់ញាតិនៅឯស្រុកកំណើត។
លោកបន្តថា ជីវិតរសាត់អណ្តែតគ្មានមេបារស់នៅតែលតោលតាមសំយាបផ្ទះគេ ហាលភ្លៀង ហាលខ្យល់ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញបានមួយរយៈធំក៏ត្រូវបានជនជាតិថៃ ២ នាក់ប្តីប្រពន្ធហៅឱ្យទៅរស់នៅជាមួយគាត់ ហើយផ្គត់ផ្គង់ផ្ចុងផ្តើមឱ្យបងប្អូនលោកទាំង ៣ នាក់បានរៀនសូត្រ។ ប៉ុន្តែការរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមជាជនជាតិថៃនោះបានតែរយៈពេល ២ ឆ្នាំ លោក សុផាន់ណា ក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឺជំងឺគ្រុនក្តៅហើយក៏ក្លាយជាស្វិតជើងទាំងសងខាងតែម្តង។
លោកបាននិយាយថា៖ «ពេលនោះខ្ញុំទៅសាលារៀនមិនបានទេ ខ្ញុំរស់នៅតែក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯងខ្ញុំពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់។ចំណែកបងប្អូនខ្ញុំ ២ នាក់ទៀត គេបានទៅរៀន ពេលនោះខ្ញុំចង់រៀនខ្លាំងណាស់»។
លោកបានបន្តទៀតថា ការរស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមចូលដល់ឆ្នាំ ២០០១ ឪពុកចិញ្ចឹមដែលជាជនជាតិថៃនោះបានបញ្ជូនលោកតែម្នាក់ឯងឱ្យមករស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយឈ្មោះ [នេហេមា] ក្នុងក្រុងសៀមរាបហើយលោកបានរស់នៅទីនោះបានតែមួយរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះក៏ចេញដើរផ្សងព្រេងបន្តទៀត។ ប៉ុន្តែដោយសារពិបាករស់នៅខាងក្រៅពេក លោកក៏បានត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រានោះជាលើកទី២។ ដោយសារតែមណ្ឌលកុមារកំព្រានេះហើយទើបលោកបានរៀនភ្លេង រៀនភាសាអង់គ្លេសរហូតចេះបានគ្រាន់បើ ដែលអាចយកធ្វើជាចំណេះមូលដ្ឋានបាន ហើយលោកក៏សុំមណ្ឌលចេញដោយចង់រស់នៅបែបឯករាជ្យពឹងលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងវិញម្តង។
បើតាមលោក សុផាន់ណា ជីវិតរបស់លោកដេកតែនៅលើរទេះរុញប៉ុណ្ណោះមិនអាចងើបអង្គុយបានឡើយ ហើយលោកបានជួលបន្ទប់គេស្នាក់នៅក្នុងភូមិត្រៀក សង្កាត់-ក្រុងខេត្តសៀមរាប ដើម្បីបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗនៅក្នុងសហគមន៍នោះ។ នៅក្នុងសហគមន៍ត្រៀកនោះ លោកបានលេងភ្លេង និងច្រៀងនៅក្នុងផ្សារមួយដែលផ្សារនោះលក់តែផលិតផលកម្ពុជាតែប៉ុណ្ណោះ។
បន្ទាប់មកលោកក៏បានចូលបម្រើការងារនៅអង្គការកុមារពិភពលោកក្នុងសង្កាត់សាលាកម្រើក ក្រុងសៀមរាប រហូតមកទល់បច្ចុប្បន្ន។លោកបានបញ្ជាក់ថា លោកជាគ្រូបង្រៀនភ្លេងនៅក្នុងអង្គការខាងលើ ហើយស្របពេលនេះដែរ លោកក៏ចេះតែងនិពន្ធបទភ្លេង និងចេះច្រៀងទៀតផង។
នៅចុងឆ្នាំ ២០១៧ លោកបាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយដែលមានចំណងជើងថា [មានដង្ហើមគឺមានសង្ឃឹម] ដែលបានបង្ហោះលើយូធូប និងបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុកផង។ ចៃដន្យបទចម្រៀងរបស់លោកត្រូវបានជ្រើសរើសសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍កីឡាអាស៊ានប៉ារ៉ាហ្គេមលើកទី ១២ ដែលកម្ពុជាជាម្ចាស់ផ្ទះដែលបទនោះតម្រូវឱ្យលោកច្រៀងផ្ទាល់ហើយក៏មានការចាប់អារម្មណ៍ពីថ្នាក់ដឹកនាំក្នុងជួររាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា និងមានការសាទរពីភ្ញៀវអ្នកទស្សនាផងដែរ។
លោកបានបន្ថែមថា ដោយសារតែបទចម្រៀង «មានដង្ហើម គឺមានសង្ឃឹម» ១ បទនេះហើយ ទើបពេលថ្មីៗកន្លងមកនេះត្រូវបានលោក ស៊ុន ចាន់ថុល ទេសរដ្ឋមន្ត្រី និងជារដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសាធារណការ និងដឹកជញ្ជូនបានផ្តល់ផ្ទះនិងដីដល់លោក ១ កន្លែងនៅក្នុងក្រុងសៀមរាប ដើម្បីធ្វើជាកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនលែងឱ្យលោកជួលផ្ទះគេនៅតទៅទៀត។ទន្ទឹមនឹងនោះ លោកសុផាន់ណា ក៏ទទួលបានប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីមន្ត្រីក្រសួងសាធារណការ និងក្រុមហ៊ុនជីបម៉ុងប្រមាណជា ៥ ពាន់ដុល្លារបន្ថែមទៀតផងដែរ ជាពិសេសលោកស៊ុន ចាន់ថុល បានលើកទឹកចិត្តដល់លោក សុផាន់ណា ឱ្យខិតខំនិពន្ធបទភ្លេងបន្តទៀតដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួនឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យប្រសើរជាងនេះ ១ កម្រិតទៀត។
បើតាមលោក សុផាន់ណា បច្ចុប្បន្នលោកចេះលេងភ្លេង ច្រៀង បង្រៀនភ្លេង និងធ្វើម្ហូប ហើយបច្ចុប្បន្នលោកមានគូកំណាន់ហើយ ដោយនារីរូបនោះក៏មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តស្វាយរៀងជាមួយគ្នា និងកំពុងរស់នៅជាមួយគ្នាផងដែរ តែពួកលោកនៅមិនទាន់រៀបការតាមផ្លូវច្បាប់នៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែបានប្រាប់ថា ក្រោយពីលោកមានផ្ទះសំបែងសមរម្យពេលណា លោកនឹងចាត់ចែងទៅតាមប្រពៃណីមិនឱ្យគូជីវិតរបស់លោកខកបំណងឡើយ៕
