រូបចម្លាក់ដែលអ្នកជំនាញអាជ្ញាធរជាតិអប្សរារកឃើញនៅប្រាសាទតាព្រហ្ម នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៥។ អាជ្ញាធរជាតិអប្សារ
រូបចម្លាក់ដងខ្លួនពុទ្ធបដិមាមួយក្នុងទម្រង់ដែលគេកម្រប្រទះឃើញ ត្រូវបានអ្នកជំនាញអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា រកឃើញនៅប្រាសាទតាព្រហ្ម នៅក្នុងខែកុម្ភៈ ដែលចម្លាក់នេះគឺជាដងខ្លួននៃព្រះសិរដែលត្រូវបានរកឃើញតាំងពីឆ្នាំ១៩២៧។
អាជ្ញាធរជាតិអប្សរា តាមរយៈការសហការជាមួយស្ថាប័នស្រាវជ្រាវបុរាណវិទ្យាឥណ្ឌា (ASI) បានរកឃើញដងខ្លួនពុទ្ធបដិមាចំនួនមួយ ក្នុងពេលធ្វើកំណាយស្រាវជ្រាវក្នុងដំណាក់កាលទី២ នៅចំណុចខាងក្រៅកំពែងថ្មបាយក្រៀមនាទិសឦសាននៃរោងទងទី៣របស់ប្រាសាទតាព្រហ្ម។
បើតាមការផ្ទៀងផ្ទាត់ រូបបដិមានេះគឺជាដងខ្លួននៃព្រះសិរមួយដែលបានរកឃើញនៅប្រាសាទនេះតាំងពីសម័យបារាំងក្នុងឆ្នាំ១៩២៧ ហើយត្រូវបានរក្សាទុកនៅអភិរក្សដ្ឋានអង្គរ។
បើតាមការបញ្ជាក់របស់អ្នកស្រី នេត ស៊ីមន បុរាណវិទូនៃអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា ការធ្វើកំណាយនៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៥ បានរកឃើញដងខ្លួននៃពុទ្ធបដិមា ដែលជាបដិមាមួយក្នុងចំណោមបំណែកចំនួន២៩។
ដងខ្លួនពុទ្ធបដិមាមួយនេះស្ថិតក្នុងសិល្បៈរចនាប័ទ្មបាយ័ន មានស្ថានភាពបាត់បង់ព្រះសិរ ប្រអប់ជើង និងព្រះហស្តស្តាំ មានកម្ពស់ប្រវែង១.១៦ សង់ទីម៉ែត្រ និងទំហំស្មា៥៦សង់ទីម៉ែត្រ។
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ដងខ្លួនបដិមាដែលបានរកឃើញមានលម្អទៅដោយគ្រឿងអលង្ការ ស្លៀកសំពត់ ពានាស្បៃ ព្រះហស្ថឆ្វេងដាក់លើដើមទ្រូង មានទម្រង់កាយវិការកម្រនៅក្នុងសិល្បៈខ្មែរ»។
បើតាមអាជ្ញាធរជាតិអប្សរា អ្នកជំនាញបានស្កេនប្រៀបធៀបស្វែងរកបំណែកផ្សេងៗដែលបានរកឃើញពីមុនដើម្បីផ្គុំឡើងវិញ ហើយបានដឹងថា ដងខ្លួននៃពុទ្ធបដិមានេះ ត្រូវគ្នាជាមួយនឹងបំណែកដៃ និងប្រអប់ជើងដែលកំណាយរកឃើញនៅដំណាក់កាលទី១ កាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២៤។
អាជ្ញាធរបន្តថា ការប្រៀបធៀបនេះ ក៏មានភាពស៊ីគ្នាទៅនឹងព្រះសិរដែលរកឃើញនៅគោបុរៈខាងកើតទី៤នៃប្រាសាទតាព្រហ្ម ក្នុងឆ្នាំ១៩២៧។
អាជ្ញាធរបញ្ជាក់ថា៖ «ដូចនេះ ផ្នែកផ្សេងៗនៃពុទ្ធបដិមាខាងលើដែលបាក់បែក ត្រូវបានផ្គុំឡើងវិញស្ទើរតែពេញលេញនៃទម្រង់ដើម។ ចំពោះផ្នែកដែលបាត់បង់ដែលស្វែងរកមិនទាន់ឃើញ គឺបាត់ព្រះហស្តស្តាំតែប៉ុណ្ណោះ»៕
